چه هوایی به دلم سرزده است
نوبهاری به دلم سرزده است
شا دباش که خدا می خندد
کودکی پا به عالم زده است 

چه عصیانی دلم دارد ازاین چشمان شورانگیز
به جنگی می برد من را تنها با لشگرچنگیز
اگرصد تیردرجانم ببارند آن نامردان خون آشام
بدان هرگزپشیمانت نخواهم گشت ازاین میدان
چون من ادبیات نخوانده ام زحمت کشیده ایراد شعر را درست تر زیر ان تذکر بدهید تا بدانم چه کنم ممنون از محبت تان

چون به کمترمیرسم بازهم قانع ترم
درکنارتوچه هستم ازخودهم کمترم
دیروقتی است اسب من بیداراست
راه سخت است ومن ایمن ترم
پس چه گویند لغزش ازدل دیده اند
با دل بیمارم ازاین همه سالم ترم
ناله های شب پیمان عشق ورازبود
چون به مقصد می رسم عاقل ترم
کوله بارم معرفت اندوخته ام ایمان بود
دل خوشم ازدیدنت چون ازهمه بالاترم
رازی گفته ای درگوش مردی بیمار
چون بیدارشدم دیدم ازهمه دیوانه ترم
تا توهستی در وجود شب های من
حاجیا بیدارباش وبدان کامل ترم

درپس پرده ابهام دلم نامه تست
باغم چه کنم خانه دل خانه تست
روزگاری است نفسم خفته به باد
بامن بنشین قصردلم کاشانه تست
توزمن دوری ومن خانه خرابم امشب
بریز جامی که جانم جانانه تست
دلبراسرووجودم چوشکست دراین باد
خانه ویران شدواین شمع پروانه تست

بامرگ خاموش پروانه های صبح
شمع درغربت غرور خودآنقدرگریست
که پایان یافت
دیدم شغالی آوازمی خواند و
کودکی درفقر می رقصد
خوابم آشفته می شود از خنده های تو
این دل شکست ازناقوس مرگ قو
باورکن صورتک ها می خندند برمن
دلم می خواهد پروازکنم با تو درآسمان
می ترسم از تنهایی خودم
ازاین سایه هایی که نامردی خواهندکرد
وقتی پشت می کنم به ماه
باعلتی می شکنم که دلیلی نیست
درمکانی که نمی شناسمش
صبرمن در کنارپروانه مرده ام
باغم شمع وجودم می سوزد

شب زنده ام به دامانت ای عزیز
خواب ندارم زدوریت ای عزیز
می ترسم آخرعمری زغم فنا شوم
بی تو چه غریبم وتنها ای عزیز
باهرچه توانم زغم فریاد می زنم
این قلب پاره پاره می شود ای عزیز
رودرروی چهره زیبای توچومرده ام
این مرده ازدرون ویرانه است عزیز
گویند خواب خوشی مرهم من است
درانتظاربوسه ات هنوز بیدارم ای عزیز
تمرین شعر

میرودغصه من نم نم ازاین دیده تار
توچرا گریانی سرمن رفته به دار
خواب من گشت پریشان ز غمت
توچراحیرا نی تن من خفته بخواب
این خاکی که به عشق خون الود است
داستانی دارد که همه رفته به باد
رازهایی زدرون دل خود می جویم
چه توان کرد دودمانم رفته به باد

امشب نگاه من چه مستانه می رود
آرام تر از توبه میخانه می رود
گرباورم کنی به عشوه های خود
بااین دل شکسته دیوانه می رود
راهی نبود که عاشق خطرنکرد
این آدم خسته به ویرانه می رود
درشهرشکوه می کنم ویارنیست
جامی بنوش اوهم مستانه می رود
تمرین شعر

خوابم نمی برد مادر دلم گرفته است
دیده گانم راغم بزرگی گرفته است
شاید اگر خدا فرصتی دهد مرا
بشویم دیدگانم را در رود زلالی
که در آن ماهی های غمگینی را نمی بینم
از ترس مرغ ماهی خوار فریاد کنند
شاید دیگر ترسی نباشد از شب
من چه آزادشدم از این قفس
جائی که دیگر تخم کین نمی کارند و
قفس برای قناری ها نمی سازند
با مترسک ها می رقصم در خیال آرزو
تا شاید دلهره هایم را ندانند
کلاغ های شب پرست
در باغی قدم می زنم
که زنبوری داستان قشنگی
از راز های انگوردارد
باید پری هارا صدابزنیم
مثل گذشته ها در آرزوهایمان
باید نقاب صورتمان را بشکنیم
باید بدانیم حق با ما است
مثل رودی آشنا
در امتداد دانایی زمان
باید رنگی بزنیم خاطرات بد گذشته را
من هم چنان می پرسم بادرا
از گذر خاطرات ابر بارانی
حاجی اقا

یادم باشد باصدای خوش باد
و نگاه خورشید که مهربان است بامن
یک سبد میوه تازه بچینم از این باغ قشنگ
یادم باشد خوبی هاراتقسیم کنم
نگران غم هایم نباشم
اگر وقت کم است
بدانم زندگی پرواز است مثل
رنگی است از آرزوهای وجودم
یادم باشد چمدانم رابردارم
سفری آغازکنم تا دیدن خوبی هایی
که دلم حصرت آن دارد
می بینم  خرگوشی می جهد
در چمن زارآرزو
و درختی می بوسد  آسمان را
چه هوای لطیفی
میوه های باغ دانایی مردم
طمع فهم بودن دارد
لبخند شیرین کودکی که می پرسد مرا
چمدانت چه قشنگ است آقا
من با لبخند و شکلاتی میدهم
دیگر ته دل لانه تنهایی من نیست
یادم باشد خنده خوب است
مهربانی خوب است
تا نفسی تازه کنم از فرار این بی هدفی
من هنوز هستم درجریان بودن
چمدانم پر شد از آرزوهای قشنگ
یک نفر با من است
سایه نیست خواب هم نیست
من هستم آغوشم بیدار است
با تو بودن به پرواز خوشی می اندیشم
که ندارد غم دل در کلبه متروک دلم
حاجی اقا-مونترال
خیال انگیز

مطلب خیلی ساده به ذهن من رسید گفتن مطرح کنم با دوستان. خداوند در قران کریم می گوید بخوانید من را تا اجابت کنم شما را اگرنمی فهمیم چون خداوند نمی خواهد ادم مغرور و خطرناک زیاد بداند چون می شود صدام حسین یا فرد خطرناک.. بنابر این در روند رشد فکری خداوند در مقابل هر عمل نیکو ی که انجام می دهیم یک امتیاز هوشی مثبت به ما می دهد  می شویم مثلا امیرکبیر و حافظ وسلمان فارسی وفرشچیان و.. نابغه..و اگر بخل و حسادت و جاسوس بازی وظلم و دستور و پول پرستی و کلا  ادم بدی  باشیم  یعنی شاگرد خوبی برای خداوند نبودیم و امتیازی هم نداریم

می ترسم امشبی تاصبح من رسواشوم
اونمی بخشد مرا بازهم خسته وتنها شدم
راه می بندد به من روزگارم  زار گشت
تاکجا کج می روم این چنین بی پرواشدم
کی به پایان می رسد ترس من از تنهائیم
درب رابگشای که من ازعشق تو رسوا شدم

امشب به عشق تورنجی کشیده ام
درنبودن توچه دردی کشیده ام
با من بیا که این قلب ویران است
بادیدگان خسته چه آهی کشیده ام
در مکتب رندان شهرتی نکودارم
دردفترشعرم چه سرابی کشیده ام
زین خسته گی های من وشراب تو
مستانه از خودم چه نقابی کشیده ام
وقت می رودوماراسرابی نیست
تادیروقت  چه انتظاری کشیده ام
تمرین شعر-حاجی اقا

درشبی تنها به اندوه ماه
می ستایم ماه تابان را در تنهایی خود
ماه بیدار است و هوشیار
در زمین نیست میان آدم هایی که
 با خنجری پریشان می زنند همدیگر را
دردستان آدمی نادان تبری می بینم
می زند بر ریشه خود
می پرسم ماه تابان را
در سکوتم و او می خندد برمن
به همراه باد می روم تا دشتی باز
آنجا که کاج هایش سبزی خودرادارند
قاصدک هایش  سرراه هم نمی کارند دامی
هیچ سوسماری مار نیست
و به عشق گل سرخ همه می خندند بر ماه
هیچ کس نمی فروشد بال پروانه ای را به هوس
باید امشب بروم با ماه
باید بمانم بربستر ابر هوس
وبگویم قصه تنهایی خود
خسته از آدم ها -حاجی اقا

OROVILLE DAM SPILLWAY 4/8/2017 by Iranian in Canada

می توانی پرواز کنی
ازاین قفس کوچک به بزرگتر
پروازکن ای نفرین شده

زندگی زیبااست
جایی که بهار است و
لاله هاس سرخ در آغوش هوس
دختری را به خواب خوش
این باغ دعوت خواهد کرد
حرف هایی چه قشنگ
یادگاری به نقش خورشید
وشبی که با لب ماه گفتگو می کردم
خسته از درخت بیدی
که هنوز قناری عاشقی را
روی شاخه های خود عاشق ندید
زندگی قایق کنار ساحل بود
که به امواج خروشان می خندید
آسمان آبی است
خانه ها یی را می بینم
با بامی چه بلند
مردمانی بر بام
قلب های انان به گرمی خورشید
می شود عاشق خوابی زیبا
من لاله سرخی دارم
دردامن تو و نگاهی به معنای هوس
شعر هوس-حاجی اقا-مونترال

رویای من چه شیرین بود خوش بودم
ازچه امدی به خوابم تا ویرانه ام کنی
ای شمع بیرحم توباپروانه چه می کنی
با فتنه ای خود مرا ویرانه می کنی

نفرین خداوند و التماس ودعای من است
آنچه ماند از گناه هان گریه های من است
خویش رادرصف شرمساران تو می بینم باز
این خانه قشنگ همان قتل گاه من است
دورمی شوم زخود و نامردان حسودوکینه توز
وای برمن که وقت حساب وکتاب من است
یارب به من رحم کن و این ردای زشت
هرچه آنچه می کشم ازگناهان خود من است

باید فهمید
بایدلباسی نوداشت ازحکمت خدا
باارزوی سلامتی برای مردم داشت
باید خانه هارابا رنگ محبت زیبا کرد
باید گل های شمعدانی ها را
به نیت زیارت امام رضا آب داد
باید کودکی راصدازد
احوالش راپرسید لقمه نانی داد
باید نقاشی کرد دنیای قشنگ ساخت
وبرد سربازار تا خریداری باهوش
هوس کند عاشق بشود
باید برمزارمادرآب ریخت
دعا خواند گریه کرد
اینها خوب است
اینها آدم را می سازند
باید سلام کرد و بدون غرور راه رفت
اسم من باران است
متولد ابرها هستم
همسایه ماه وخورشید
من بالای سرابادی هستم
 انجا که مردم می خندند
باید نماز خواند تنها بود فکر کرد
باید خودپرسید من کجا خواهم رفت
آسمان مال من نیست
زمین جای غرورنیست
باید هوس کنم بخشنده گی را
و سلامی به رهگذران بدهم
باید مورچه ای راهم دوست داشت
کبوتری را دانه داد
باید دست پدر را بوسید
شاخه گلی خرید به مادرداد
من هنوز نوجوانم با قلبی پراحساس
من هنوز معمای زندگی را نمی دانم
باید گفت باید رفت باید خندید
من هم باید بروم
اسم من باران است
میان ابرها نزدیک خورشی وماه